Η παρατήρηση του Virag το 1982 ότι η ενδοσηραγγώδης χορήγηση παπαβερίνης προκαλεί στύση σε υγιείς άνδρες, έδωσε νέα ώθηση και τροπή στην θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας.
Εκτοτε έχουν χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιούνται ακόμα ουσίες όπως η παπαβερίνη , η αλπροσταδίλη και η φαιντολαμίνη μόνες ή σε συνδυασμό για την θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας.
πίσω σε θεραπείες
Οι περισσότεροι ασθενείς ξεκινούν με μονοθεραπεία με αλπροσταδίλη. Η αρχή γίνεται με μικρές δόσεις και εξαρτάται φυσικά από το ιστορικό του ασθενούς και την αιτιολογία του προβλήματος. Οι ασθενείς με νευρογενή στυτική δυσλειτουργία
απαντούν πολύ καλύτερα από τους ασθενείς με αγγειακής αιτιολογίας στυτική
δυσλειτουργία.
Όσον αφορά την τεχνική, αυτή συνιστάται στην έλξη του πέους από τη βάλα-
νο για τον ευθειασμό του και την είσοδο μιας πολύ λεπτής βελόνης στην
πλάγια επιφάνεια του σηραγγώδους σώματος ούτως, ώστε να αποφευχθεί κάκωση του αγγειονευρώδους δεματίου. Πριν την είσοδο της βελόνης γίνεται τοπική αντισηψία με αιθυλική αλκοόλη και μετά τη χορήγηση του φαρμάκου πολύ καλή πίεση στο σημείο εισόδου για αποφυγή αιματώματος.
Συνήθως απαιτούνται τουλάχιστον δύο μαθήματα (δύο επισκέψεις), για την εκμάθηση της σωστής τεχνικής από τους ασθενείς έτσι, ώστε να περιοριστεί στο ελάχιστο ο λάθος τρόπος χορήγησης της αγγειοδραστικής ουσίας.
ΗΛΙΑΣ Φ. ΠΑΠΠΑΣ
Χειρ.Ουρολόγος-Ανδρολόγος
ΕΝΔΟΠΕΙΚΕΣ ΕΝΕΣΕΙΣ
Επιπλοκές της ενδοσηραγγώδους θεραπείας
Η παρατεταμένη στύση ή πριαπισμός
Η ίνωση του σηραγγώδους ιστού
Αιμάτωμα πέους
Καύσος
Φλεγμονές
Αποστήματα στο σημείο της ένεσης
created by Ilias